به گزارش خبرنگار مهر، «نصرالله پورجوادی» در مقدمه این کتاب گفته است: مقالاتی که در این کتاب درج شده است همه به نحوی با زبان پارسی و پیوند آن با تصوف و مذاهب عرفانی دیگر ارتباط دارند.
همچنین در جای دیگری از این کتاب آمده است: زبان عربی در جهان اسلام تا اواسط سدۀ ۴ق/۱۰م تنها زبان برای نوشتن مطالب دینی شناخته شده بود و علمای ایرانی، همانند علمای عرب‌زبان، آثار خود را به عربی می‌نوشتند. البته، گاهی بعضی از نویسندگان از عبارات یا جملات فارسی نیز در نوشته‌های خود استفاده می‌کردند، مانند حکیم ابوعبدالله محمد تِرمِذی، یکی از نویسندگان قرن ۳ق در خراسان که شمار قابل ملاحظه‌ای از کلمات فارسی در آثار او دیده می‌شود (پورجوادی، «فارسی‌گویی...»، ۸-۱۶)
کتاب پارسی گویی در تصوف در ۱۱ فصل تالیف شده که عناوین فصول آن بدین ترتیب است:
۱.پارسی گویی حبیب عجمی و بایزید بسطامی
۲.سهل تستری، علی بن سهل اصفهانی، حاتم اصم
۳.حکیم ترمذی
۴. مل به مجلس مهتران سخن نگوییم پارسی گویی عبدالله مبارک
۵. تعریف های جوانمردی به پارسی
۶.ابتدای تصوف در اصفهان و پیوند آن با زبان پارسی
۷.پارسی گویی صوفیان واقعی
۸. جان و جهان
۹.کلابادی یا گل آبادی؟
۱۰. ابوالحسن سنکبائی و پارسی گویی او
۱۱. تفسیر حلاج از شطح بایزید بسطامی
کتاب «پارسی گویی در تصوف» تالیف «نصرالله پورجوادی» در حوزه عرفان اسلامی در ۲۰۰ صفحه با قیمت ۱۸ هزار تومان از سوی انتشارات سوفیا منتشر شده‌است.
نظر شما